Historia szkoły

Urodził się 11 XII 1910 roku w Pińczowie w rodzinie lekarza weterynarii. Po wybuchu I wojny światowej ojciec jego został przeniesiony służbowo do Rosji i tam przebywał wraz z rodzicami do 1921 roku. Po powrocie do Polski zamieszkał w Warszawie, gdzie uczył się, studiował i pracował do wybuchu wojny w 1939 roku. Przez cały okres okupacji uczestniczył w prowadzeniu tajnego nauczania w Warszawie. Po wojnie osiadł w Cieszynie, gdzie był nauczycielem Technikum Handlowego i szkół gastronomicznych. Od 1 IX 1954 roku został pierwszym dyrektorem, wyodrębnionego wtedy po rocznym istnieniu ze struktur Centrali Rolniczej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, Technikum Przemysłu Młynarskiego i Zasadniczej Szkoły Młynarskiej. Po dwóch latach pracy w Cieszynie kierował przenosinami obu szkół do Kwidzyna i ich zorganizowaniem od podstaw w nowym miejscu. Dzięki jego zabiegom poprawiała się baza lokalowa szkoły (ul. 1 Maja – obecnie ul. Piłsudskiego 21) oraz internatu (ul. Warszawska 14). Dał się poznać jako dobry organizator, wspaniały pedagog i inspirator życia szkolnego oraz lubiany przyjaciel młodzieży. Po kilku miesiącach pełnienia funkcji dyrektora w Kwidzynie w grudniu 1956 roku wrócił do Cieszyna, gdzie był dyrektorem Technikum Mechaniczno-Elektrycznego (1957-1960), a następnie wicedyrektorem Zespołu Szkół Ekonomicznych (1963-1972). W latach 1960-1963 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Cieszynie. 1 IX 1972 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 1 IX 1997 roku.

Urodził się 28 III 1909 roku w Kurojadach w powiecie brodnickim. Ukończył Technikum Spożywcze w Bydgoszczy. Zawód młynarski poznał pracując w małym młynie gospodarczym w majątku swego ojca Piła-Młyn koło Tucholi. W latach 1933-1939 był przedstawicielem Polskich Zakładów Zbożowych do spraw eksportu polskiego zboża w Wolnym Mieście Gdańsku. Przez całą okupację pracował w spółdzielni rolniczej „Rolnik” w Parzcewie Lubelskim. Po wojnie pracował w PZZ w Szczecinie (uruchomił elewator „Ewa”), następnie dyrektorował w Zakładach Młynarskich w Stargardzie Szczecińskim, a od 1948 roku w Szamotułach. W latach 1948-1952 odbył zaoczne studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej i uzyskał tytuł inżyniera. W latach 1952-1954 był dyrektorem Wojewódzkiego Zjednoczenia Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego „PZZ” w Olsztynie. W 1954 roku Centrala Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego „PZZ” w Warszawie zaproponowała mu pracę jako nauczyciel w Technikum Przemysłu Młynarskiego i Zasadniczej Szkole Młynarskiej w Cieszynie.

Dyrektorem Technikum Młynarskiego i Zasadniczej Szkoły Młynarskiej w Kwidzynie był od 1 XII 1956 roku do 31 VIII 1969 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. Uratował dawny pałac Fermora – gmach rejencji przy ulicy Katedralnej 5 przed całkowitym zniszczeniem. Dzięki jego staraniom odbudowano go z ruin dla potrzeb szkoły oraz internatu. Energicznie kierował szkołą, wprowadzając stopniowo nowe kierunki kształcenia. Po przejściu na emeryturę jeszcze przez kilka lat pracował w niepełnym wymiarze godzin, ucząc przedmiotów zawodowych młynarskich. Cały czas interesował się życiem szkoły i brał udział w uroczystościach szkolnych. Za swą działalność pedagogiczną otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł 2 I 1988 roku.

Urodził się 25 IX 1934 roku w Stalmierzu, w województwie kujawsko-pomorskim. W latach 1949-1953 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Rypinie, a następnie studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, uzyskując w 1957 roku tytuł magistra fizyki. Do 1968 roku był nauczycielem fizyki w Liceum Pedagogicznym im. Adama Mickiewicza w Kwidzynie. Przez rok pracował w Zespole Szkół Zawodowych nr 1, a 1 IX 1969 roku został dyrektorem Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 w Kwidzynie. Przyczynił się do zagospodarowania części budynku szkoły, którą przedtem zajmowało Technikum Wikliniarsko-Trzciniarskie. Sfinalizował wieloletnie starania przejęcia młyna „Piekarniak” i utworzenia własnych warsztatów szkolnych. Z jego inicjatywy internat szkoły został przeniesiony na ulicę Grudziądzką 8, a całe skrzydło szkoły zostało przebudowane na pracownie zawodowe i gabinety lekcyjne. Przez cały czas poszerzał liczbę specjalności kształcenia dostosowując do potrzeb gospodarki miasta i regionu. Po przejściu na emeryturę 31 I 1998 roku nadal związany ze szkołą jako nauczyciel pracujący w niepełnym wymiarze godzin. Był Radnym Miejskiej Rady Narodowej w Kwidzynie. Organizował dla młodzieży wyjazdy w ukochane przez siebie góry – Tatry. Za swą działalność pedagogiczną został odznaczony Medalem KEN, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Zmarł 22 VI 2005 roku.

Urodził się 2 III 1958 roku w Kwidzynie. W latach 1973 – 1977 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Kwidzynie a następnie studiował na Uniwersytecie Gdańskim, uzyskując w roku 1981 tytuł magistra ekonomii o specjalności ekonomika i organizacja produkcji. Ukończył również studia podyplomowe z geografii. Od 1 września 1983 roku związany zawodowo z Zespołem Szkół Zawodowych nr 2, początkowo jako nauczyciel przedmiotów ekonomicznych i geografii, następnie zastępca dyrektora szkoły (od 1 września 1996 r.) i dyrektor szkoły od 1 lutego 1998 roku. W ramach zmian w edukacji wprowadził nowe typy szkół, profile kształcenia i zawody i przekształcił szkołę w Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2. Szkoła wzbogaciła się o wyposażenie informatyczne i zawodowe, stając się ośrodkiem egzaminacyjnym egzaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe we wszystkich kierunkach, w których kształcona jest młodzież.